مراكش

سالهاي ۱۹۱۲–۱۸۷۳ مصادف با حكومتهاي حسن اول، عبدالعزيز و مولاي حفيظ است. اين دوران در پرتو رقابت قدرتهاي بزرگ استعماري، مراكش استقلال خود را حفظ مي‌كند. ليكن در سال ۱۹۱۲ پس از موافقتنامه‌هاي الجزيره (۱۹۰۶ م)، فرانسه بخش عظيمي از مراكش را اشغال مي‌كند و از اين سال به بعد مبارزه علني مردم عليه سلطه فرانسه تحت رهبري عبدالكريم خطاب آغاز مي‌گردد. در سال ۱۹۲۷ ميلادي، محمدبن يوسف (محمد پنجم) به تخت سلطنت مي‌نشيند و بعلت مخالفت با سلطه فرانسويان بدون اينكه خواهان گسستن كامل از فرانسه باشد تبديل به يك چهره ملي مي‌گردد كه در آينده به پدر استقلال مراكش شهرت مي‌يابد. فرانسه كه حاضر به پذيرش استقلال مراكش نبود كوشيد از برخي گروه‌ها عليه محمد پنجم استفاده نمايد كه در رأس آنها الجلاوي بود.